Πτώση

Ανασαίνει σκοτάδι
ένα με το φεγγάρι
η πτώση παντοτινή
πέτρωσε η πρωτη πνοή.
Οι φωνές των αγγέλων 
σε πτώση
πόσο γνώριμες.

Memoirs Of A Geisha ~ Sayuri's Snow Dance

Άστατη μέλισσα

σφήκες πικρές

απ'του υδράργυρου

το χρώμα

κι απ'του καπνού

τη φιγούρα

μεταλλαγμένες.

Σκέψεις..

   Ο κόσμος γύρισε ανάποδα με τα χέρια στο χώμα στην υγρή άσφαλτο,μια μοναχική νύχτα χωρίς όρια
με τα φανταστικά ρολόγια. Σε ένα δωμάτιο άδειο από απουσίες σε μια πόλη ξένη από φαντάσματα κάθε μέρα, κάθε ώρα σα τις σταγόνες της βρύσης αργά και σταθερά..τραγουδούν μονότονους ήχους σαν το χτύπο της καρδιάς,στην αρχή της δημιουργίας πριν τη γέννεση στο κενό διάστημα του χώρου και του χρόνου,λίγο πριν την άρχη και μετά το τέλος...
  Ο κόσμος γύρισε ανάποδα το νήμα της ισορροπίας το εύθραστο με μια κίνηση,ένα νεύμα ,ένα αντίο...
  Όλες οι επαναστάσεις κάπως έτσι ξεκίνησαν...αρκεί να'χεις θάρρος και δίψα για το άγνωστο και εισιτήριο κάποιο όνειρο...'οταν όλες οι πύλες ανοίξουνε για να ανακαλύψεις γυμνά τα αγάλματα, άφθαρτα από την ομίχλη του χρόνου με το καθαρό φως της απλότητας που τα περιβάλει.
   Με τα μάτια κλειστά και το κουτί της Πανδώρας κλεισμένο καλά στο χέρι σου θα δαμάσεις τους δαίμονες..ήρθε η ώρα...έχεις νικήσει τους Τιτάνες έχεις λύσει όλα τα αινίγματα....
  Τώρα κοιτάζεις το φως κατάματα γιατί είσαι εσύ το ρόδι που πορφύρισε  σπυρί σπυρί.
Ο κόσμος γίρισε ανάποδα γιατί έτσι είναι κανονικός.
   Δε κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια ...μα μέσα από αυτά βαθιά στις κόγχες το μέσα έξω.
Το απόλυτο και αληθινό τ'αλλάζει όλα ...το μέσα έξω....
Καθώς περνά ο καιρός χωρίς το τρομαγμένο φτερούγισμα του ερωδιού, στην άκρη της θάλασσας με το νήμα που σε δένει μ'αυτήν τη στιγμή που ο γλάρος σου μίλησε..γιατί είσαι εσύ που θα δαμάσεις τη θάλασσα έχοντας πάντα κάποιον να περιμένεις,στο στενό ακρογιάλι με τα μάτια στον ορίζοντα και το βλέμμα τ'ουρανού.Αυτόν που θάρθει...

....Χωρίς πανοπλία αστραφτερός σα τον ήλιο. Αυτόν που πρώτος θα λύσει το δικό σου αίνιγμα...εκει
στο δάσος χαραγμένο ειν''τ'ονομά του, αυτός με δυνατή καρδιά και θάρρος στα μάτια θα λύσει τα μάγια της αράχνης, μες στο λαβύρινθο δε θα χαθεί.
  Η ροή του ποταμού έχει αλλάξει και συ ντυμένη νύμφη προσφέρεις χοές στους θεούς στη λίμνη με την κλαίουσα ιτιά και στεφάνι στα μαλλιά φορείς με βασιλικό,για να ξορκίσεις το κακό που πρώτη μάντεψες.
  Όμως η νύχτα είναι μακρινή και το φεγγάρι φωτεινός οδηγός σου πυξίδα του ναού σου...
με την πρωινή δροσιά αποζητάς το φιλί του υάκινθου. Σα δροσοσταλίδα σε καλοσορίζει η μέρα η καινούργια και θα λουστεις μ'αθάνατο νερό κάποια μέρα που ο ουρανός δε θαχει σύννεφα,μόνο καθρέφτες με είδωλα ανάστροφα.
'Ολοι οι πλανήτες σε καλοσορίζουν γυρίζοντας ανάποδα...

    Εκεί με τον Ωρίωνα για θρόνο, την Αφροδίτη με τα χίλια χρώματα και συ θα παίζεις πρόθυμα με τα ουράνια σώματα σε ελικοειδή περιστροφή....ταξιδεύοντας με έναν κομήτη αστραπόμορφο με τη μοναδικότητα κανόνα που αργά έμαθες...
    Ετσι κι αλλιώς ο κόσμος γύρισε ανάποδα, ο κύκλος άνοιξε και ξανάκλεισε με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει...μόνο ίσως εσύ.......
  Τυλίγεις το νήμα λύνεις τους κόμπους είναι αυτοί ατελείωτοι.....και εσύ μένεις πάντα εκεί.....οδόφραγμα του ίδιου εαυτού σου....
  Και έτσι πέρασαν δύο αιώνες και ύστερα άλλοι δύο....και εσύ πάντα εκεί όχι πολύ μακριά απ΄το παράθυρο μες σε περίτεχνα φτιαγμένο θόλο......Αποσυντίθεσαι όμοια με το μήλο μακριά απο τον αέρα .το νερό, το δέντρο, πέρα από τους ήχους τους δάσους το τραγούδι των πουλιών.την ανάσα της γης, τη δροσερή αύρα της θάλασσας στον απέραντο ορίζοντα...
   Η σκακιέρα εκει ...αντίπαλος εσύ και ο εαυτός σου
εσύ κι μοίρα, εσύ κι ο χρόνος, εσύ κι ίδια σου η φύση
Μετράς τις μέρες τους μήνες τους αιώνες και ξαναρχίζεις πάλι από την αρχή ,σαν κάτι να σου ξέφυγε..
Με το γόνατο βρεμμένο και το μικρό αστερία στεφάνι άστρο του θαλάσσιου ουρανού σου να αχνοφέγγει στο ηλιοβασίλεμα......
Εσύ σαν αναδυομένη ταξιδεύεις  με φυσαλίδα του βυθού που  εξατμίζεται στο κύμα κι αφήνει το φουστάνι της...  κι αγγίζει τη φτερούγα της με τα ακροδάχτυλα της ..Σα λογισμός, σαν αύρα...
'Ομοια με κομήτη που έρχεται και φεύγει..........

Θέλω να ονειρεύομαι
απέραντους ορίζοντες
φωτεινά περάσματα
κρυφές της θάλασσας
στοές.

Δ

Κομμάτι ουρανού σταλμένο
σχισμή της γης
στα πάνω και στα κάτω
επαφή σειριακό φως.

Δαίμονες

Ανέμου απανεμιά
μίσος ατέρμονο
πηγάδι βαθύ
για δαίμονες μόνο
φθοριούχο ασβέστιο
νερό και άργιλος
χείλη σφιγμένα 
μορφή αέναη
η αρχή η στιγμή 
και ο χρόνος. 

Mετέωρη ταξίδεψε
ανυψώσου με το φως
προσφέρσου στον ουρανό.

'Εξοδος

Η σιωπή των αγγέλων κράτησε 
δύο αιώνες
δίπλα στο μαυρισμένο εικόνισμα
της Παναγιάς
η βιολέτα μετάνιωσε για το μοβ της
και συνάντησε
τα τρεχαντήρια της άνοιξης
στην άκρη της γης
η βουή του κόσμου κράτησε
μακριά
τα ωσαννά από τη ραθυμία 
των αγγέλων
κι παπαρούνα άνοιξε τα ματόκλαδα της
στους ναούς τ'ουρανού.

Μυστικό

Ποιος είναι αυτός που σφυρίζει
δυνατότερα απ'τον άνεμο
και φέρνει της θάλασσας τη σάρκα
στα πόδια μου
που χαρίζει ανάσα σε κάθε λουλούδι
και θωριά στην καινούργια μέρα
που γεύεται του φεγγαριού το ράγισμα
και ανάμεσα στρώνει αστέρια
που γελά με του φασκόμηλου την απορία
και της μέντας τα καμώματα
Ποιος είναι αυτός που γελά σα μικρό παιδί
μες στα σπάργανα της νύχτας
που μιλά στη σιωπή και κρεμά αστερίες
στα παρτέρια
που κρατάει του πικραμύγδαλου τη γεύση
στο λυκόφως της ζωής σου.

Επί

Στο χάσμα του χρόνου
η απύθμενη αγκαλιά
των περασμένων αιώνων
σε περιμένει
Ροή που στέλνεις
παίξε τη θεία μουσική
Ροή που στέλνεις.

Νυχτερινός ήλιος

Έσβησε το φεγγάρι 
σε πέρασμα μυστικό
στην άκρη του βράχου 
και το φως εκ φωτός
ταξίδεψε σε μια στιγμή
όλο το Γαλαξία. 

Ονείρεμα

Άγγιξε ο Μορφέας την κούνια του σύμπαντος
και οι άγγελοι κλείσαν τα φτερά τους
φίλησε γλυκά το μάγουλο του βρέφους 
στην αγκαλιά της σιωπής
και τα σπουργίτια δίχως πίκρα
στο πρόσωπο θυμήθηκαν
μπήκε σε περβάζι η μανόλια και ονειρεύτηκε
τη θάλασσα
βούτηξε ένα αστέρι στο νεφέλωμα του Ωρίωνα
γιατί ήθελε να ανήκει εκεί
και εσύ πήρες του γιασεμιού την όψη.

Εκτροπία

Oι σημύδες άνθισαν μες στην αθωότητα
και νιόβγαλτα σημάδια 
στο θέρος του ψύχους
φανέρωσαν τον ερχομό της άνοιξης
και συ πριν ακόμα ωριμάσει 
το φρούτο το ντροπαλό
τραβάς στο σκοτάδι του Άδη
χωρίς πανοπλία 
πολεμιστές σπαρτοί
μυριάδες κομμάτια του ίδιου  εαυτού σου
στη μάχη που δεν έχει τη Νίκη προστάτιδα
Ο Φανοστάτης του κόσμου 
έχασε την ισορροπία του
και  τα τέρατα φανερώθηκαν 
μα συ τώρα υψώνεσαι 
πορφυρογέννητος
με πυρσούς που αναδύονται 
από μήτρα χιλιόχαρη
Το αθάνατο φως
εξάγνισε της ψυχής σου τον ερχομό
φωτοδότη πολύσχημε
παράλληλε συνταξιδιώτη.

Φωτόνια

Αρχέγονα φωτόνια
πλημμύρισαν 
τον έναστρο ουρανό
με συγκλονίζουν
φωτοτυπώ διαφάνειες
με ουράνιες αναμνήσεις.

Το τέλος του ήλιου

Aιώνιος ήλιος 
στα παγωμένα σου χείλη
ξεψύχησε
και αφάνισε την κοσμική αφέλεια
από το μέτωπο σου.