Αστρα

Όσο μακρινές είναι οι λεπτές  
γραμμές του ορίζοντα
τόσο οι στρόβιλοι
του σύμπαντος
ανακυκλώνουν τη ζωή
γεννώντας άστρα.
                  

Ορφέας

Μυρωμένα τα λόγια
κάτω από τους κήπους
με τα γιασεμιά
Το χλωμό σου μονόγραμμα
σ'αρκτικό ουρανό στεφανώνεται
και γεννιέσαι αστερισμός
γητευτής των ψυχών
που απ'αγάπη μαδούν
τη σεπτή ημισέληνο
Ευδαιμονία
Φοβισμένο το αύριο
στα φλασκιά των πουλιών
στης αλμύρας τα πάθη
ολομόναχα βότσαλα
ψιθυρίζουν
στη γλαυκή αμμουδιά
ποιος είναι που πάει
ο Ορφέας στον Άδη.
      

Μυστική απουσία

Oλόγιομο φεγγάρι 

μυστική απουσία

ολόχρυσο στάχυ

ολομόναχο

ο δρόμος για τα Ορφικά

μυστήρια με τα μάτια

κλειστά και τα χείλη

στην έκσταση

του ονείρου το ξόδεμα ζει

με τη νύμφη 

που αρώματα φόρεσε

Ολόγιομο φεγγάρι

πανκράτητο

του ναού σου στέμμα

οι ψευδαισθήσεις

λόγια χιλιομιλημένα

μάτια που χάνονται στα πέλαγα                                                             

για χαμένα ονείρατα          

στου μυαλού σου 

το πέραμα                                                                

                                                            

Ολόγιομο φεγγάρι         

τρυφερό αντάμωμα       

στου ήλιου τα λημέρια    

για μια στιγμή μονάχα                                             

κι που ο χρόνος χάνεται    

στου ουρανού το ξεμπρόστιασμα              

δίχως ενοχή καμία

το σπουργίτη ξεψύχησε

απ΄την τόση λαγνεία.                                    

       
                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

                                                                  

Εκ φωτός

Εκστατικό τίναγμα

της ψυχής σου τ' όραμα
καθώς αποχωρίζεσαι
τη δυαδική σου φύση
και ταξιδιώτης γίνεσαι
των αστεριών
στα μέρη τα πρωτόγνωρα
και στα λημέρια
του φωτός.

Ο μύθος

Αρχέγονο  σούρουπο
κι οι  λέξεις ανεμίζουν
σηκώνοντας παντιέρα
με αστρολάβο τ'όνειρο
το νόμο της δυαδικότητας
Η ροή του ποταμού έχει αλλάξει
πνοή ανέμου απ'άλλα φεγγάρια
τα μάτια βαθιά και σκούρα
Οι θύμησες τα σκονισμένα ιδεογράμματα
η  προσμονή στο δρόμο των αστεριών
ο μύθος της ενσάρκωσης
πέραν του καλού και του κακού    
   

Η λήθη

 

Μάδησε το πυρωμένο στέμμα του Ήλιου
και χύθηκαν τ'αστέρια
στην ποδιά της υπόσχεσης
λευκή σαν τα χέρια
που κράτησαν το κρίνο της λήθης
κι από την προσευχή σου
κάτασπρα σύννεφα γεννήθηκαν
και σύραν τ'ουρανού το σεντόνι
πάνω στα τρίηχα του στεναγμού σου
πέταξαν αγριοπερίστερα.
    

Ροή

Η ροή του ποταμού έχει αλλάξει
και'συ ντυμένη  νύμφη
προσφέρεις χοές στους θεούς
στη λίμνη με την κλαίουσα ιτιά
και στεφάνι στα μαλλιά φορείς
με βασιλικό
για να ξορκίσεις το κακό
που πρώτη μάντεψες
Ομως η νύχτα είναι μακρινή
και το φεγγάρι φωτεινός οδηγός σου
πυξίδα του ναού σου
με την πρωινή δροσιά
αποζητάς το φιλί του υάκινθου
Σα δροσοσταλίδα σε καλωσορίζει
η μέρα η καινούργια
και θα λουστείς μ'αθάνατο νερό
κάποια μέρα
που ο ουρανός δε θα'χει σύννεφα
μόνο καθρέφτες με είδωλα ανάστροφα
καθώς ξυπόλυτη ακροπερπατάς
Ολοι οι πλανήτες σε καλωσορίζουν
γυρίζοντας ανάποδα
κα΄'συ θα παίζεις πρόθυμα
με τα ουράνια σώματα
σε ελικοειδή περιστροφή
πάνω σε εναν κομήτη αστραπόμορφο
με τη μοναδικότητα κανόνα
που αργά έμαθες
Ετσι κι αλλιώς ο κόσμος γύρισε ανάποδα
κι εσύ μένεις πάντα εκεί
με τα γόνατα βρεμένα
και το μικρό αστερία στεφάνι
άστρο του θαλάσιου ουρανού
να αχνοφέγγει στο ηλιοβασίλεμα
σαν αναδυομένη ταξιδεύεις
με φυσαλίδα του βυθού
που αφήνει το φουστάνι της
σα λογισμός
σαν αύρα
Όμοια με κομήτη που έρχεται και φεύγει.
  

Απ'το Όλον

Θέλω να σε δω

θρυμμάτισε

τη μαρμάρινη στολή σου

Το μέσα έξω

θέλω να σε δω

κομμάτιασε

την πρωτογενή σαρκα σου

Το μέσα έξω

θέλω να σε δω

πέτα στο φως

κοίτα

σε λίγο ο ουρανός

θα γεμίσει

ανεμόπτερα.