Πτώση

Ανασαίνει σκοτάδι
ένα με το φεγγάρι
η πτώση παντοτινή
πέτρωσε η πρωτη πνοή.
Οι φωνές των αγγέλων 
σε πτώση
πόσο γνώριμες.

Memoirs Of A Geisha ~ Sayuri's Snow Dance

Άστατη μέλισσα

σφήκες πικρές

απ'του υδράργυρου

το χρώμα

κι απ'του καπνού

τη φιγούρα

μεταλλαγμένες.

Σκέψεις..

   Ο κόσμος γύρισε ανάποδα με τα χέρια στο χώμα στην υγρή άσφαλτο,μια μοναχική νύχτα χωρίς όρια
με τα φανταστικά ρολόγια. Σε ένα δωμάτιο άδειο από απουσίες σε μια πόλη ξένη από φαντάσματα κάθε μέρα, κάθε ώρα σα τις σταγόνες της βρύσης αργά και σταθερά..τραγουδούν μονότονους ήχους σαν το χτύπο της καρδιάς,στην αρχή της δημιουργίας πριν τη γέννεση στο κενό διάστημα του χώρου και του χρόνου,λίγο πριν την άρχη και μετά το τέλος...
  Ο κόσμος γύρισε ανάποδα το νήμα της ισορροπίας το εύθραστο με μια κίνηση,ένα νεύμα ,ένα αντίο...
  Όλες οι επαναστάσεις κάπως έτσι ξεκίνησαν...αρκεί να'χεις θάρρος και δίψα για το άγνωστο και εισιτήριο κάποιο όνειρο...'οταν όλες οι πύλες ανοίξουνε για να ανακαλύψεις γυμνά τα αγάλματα, άφθαρτα από την ομίχλη του χρόνου με το καθαρό φως της απλότητας που τα περιβάλει.
   Με τα μάτια κλειστά και το κουτί της Πανδώρας κλεισμένο καλά στο χέρι σου θα δαμάσεις τους δαίμονες..ήρθε η ώρα...έχεις νικήσει τους Τιτάνες έχεις λύσει όλα τα αινίγματα....
  Τώρα κοιτάζεις το φως κατάματα γιατί είσαι εσύ το ρόδι που πορφύρισε  σπυρί σπυρί.
Ο κόσμος γίρισε ανάποδα γιατί έτσι είναι κανονικός.
   Δε κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια ...μα μέσα από αυτά βαθιά στις κόγχες το μέσα έξω.
Το απόλυτο και αληθινό τ'αλλάζει όλα ...το μέσα έξω....
Καθώς περνά ο καιρός χωρίς το τρομαγμένο φτερούγισμα του ερωδιού, στην άκρη της θάλασσας με το νήμα που σε δένει μ'αυτήν τη στιγμή που ο γλάρος σου μίλησε..γιατί είσαι εσύ που θα δαμάσεις τη θάλασσα έχοντας πάντα κάποιον να περιμένεις,στο στενό ακρογιάλι με τα μάτια στον ορίζοντα και το βλέμμα τ'ουρανού.Αυτόν που θάρθει...

....Χωρίς πανοπλία αστραφτερός σα τον ήλιο. Αυτόν που πρώτος θα λύσει το δικό σου αίνιγμα...εκει
στο δάσος χαραγμένο ειν''τ'ονομά του, αυτός με δυνατή καρδιά και θάρρος στα μάτια θα λύσει τα μάγια της αράχνης, μες στο λαβύρινθο δε θα χαθεί.
  Η ροή του ποταμού έχει αλλάξει και συ ντυμένη νύμφη προσφέρεις χοές στους θεούς στη λίμνη με την κλαίουσα ιτιά και στεφάνι στα μαλλιά φορείς με βασιλικό,για να ξορκίσεις το κακό που πρώτη μάντεψες.
  Όμως η νύχτα είναι μακρινή και το φεγγάρι φωτεινός οδηγός σου πυξίδα του ναού σου...
με την πρωινή δροσιά αποζητάς το φιλί του υάκινθου. Σα δροσοσταλίδα σε καλοσορίζει η μέρα η καινούργια και θα λουστεις μ'αθάνατο νερό κάποια μέρα που ο ουρανός δε θαχει σύννεφα,μόνο καθρέφτες με είδωλα ανάστροφα.
'Ολοι οι πλανήτες σε καλοσορίζουν γυρίζοντας ανάποδα...

    Εκεί με τον Ωρίωνα για θρόνο, την Αφροδίτη με τα χίλια χρώματα και συ θα παίζεις πρόθυμα με τα ουράνια σώματα σε ελικοειδή περιστροφή....ταξιδεύοντας με έναν κομήτη αστραπόμορφο με τη μοναδικότητα κανόνα που αργά έμαθες...
    Ετσι κι αλλιώς ο κόσμος γύρισε ανάποδα, ο κύκλος άνοιξε και ξανάκλεισε με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει...μόνο ίσως εσύ.......
  Τυλίγεις το νήμα λύνεις τους κόμπους είναι αυτοί ατελείωτοι.....και εσύ μένεις πάντα εκεί.....οδόφραγμα του ίδιου εαυτού σου....
  Και έτσι πέρασαν δύο αιώνες και ύστερα άλλοι δύο....και εσύ πάντα εκεί όχι πολύ μακριά απ΄το παράθυρο μες σε περίτεχνα φτιαγμένο θόλο......Αποσυντίθεσαι όμοια με το μήλο μακριά απο τον αέρα .το νερό, το δέντρο, πέρα από τους ήχους τους δάσους το τραγούδι των πουλιών.την ανάσα της γης, τη δροσερή αύρα της θάλασσας στον απέραντο ορίζοντα...
   Η σκακιέρα εκει ...αντίπαλος εσύ και ο εαυτός σου
εσύ κι μοίρα, εσύ κι ο χρόνος, εσύ κι ίδια σου η φύση
Μετράς τις μέρες τους μήνες τους αιώνες και ξαναρχίζεις πάλι από την αρχή ,σαν κάτι να σου ξέφυγε..
Με το γόνατο βρεμμένο και το μικρό αστερία στεφάνι άστρο του θαλάσσιου ουρανού σου να αχνοφέγγει στο ηλιοβασίλεμα......
Εσύ σαν αναδυομένη ταξιδεύεις  με φυσαλίδα του βυθού που  εξατμίζεται στο κύμα κι αφήνει το φουστάνι της...  κι αγγίζει τη φτερούγα της με τα ακροδάχτυλα της ..Σα λογισμός, σαν αύρα...
'Ομοια με κομήτη που έρχεται και φεύγει..........

Θέλω να ονειρεύομαι
απέραντους ορίζοντες
φωτεινά περάσματα
κρυφές της θάλασσας
στοές.

Δ

Κομμάτι ουρανού σταλμένο
σχισμή της γης
στα πάνω και στα κάτω
επαφή σειριακό φως.

Δαίμονες

Ανέμου απανεμιά
μίσος ατέρμονο
πηγάδι βαθύ
για δαίμονες μόνο
φθοριούχο ασβέστιο
νερό και άργιλος
χείλη σφιγμένα 
μορφή αέναη
η αρχή η στιγμή 
και ο χρόνος. 

Mετέωρη ταξίδεψε
ανυψώσου με το φως
προσφέρσου στον ουρανό.

'Εξοδος

Η σιωπή των αγγέλων κράτησε 
δύο αιώνες
δίπλα στο μαυρισμένο εικόνισμα
της Παναγιάς
η βιολέτα μετάνιωσε για το μοβ της
και συνάντησε
τα τρεχαντήρια της άνοιξης
στην άκρη της γης
η βουή του κόσμου κράτησε
μακριά
τα ωσαννά από τη ραθυμία 
των αγγέλων
κι παπαρούνα άνοιξε τα ματόκλαδα της
στους ναούς τ'ουρανού.

Μυστικό

Ποιος είναι αυτός που σφυρίζει
δυνατότερα απ'τον άνεμο
και φέρνει της θάλασσας τη σάρκα
στα πόδια μου
που χαρίζει ανάσα σε κάθε λουλούδι
και θωριά στην καινούργια μέρα
που γεύεται του φεγγαριού το ράγισμα
και ανάμεσα στρώνει αστέρια
που γελά με του φασκόμηλου την απορία
και της μέντας τα καμώματα
Ποιος είναι αυτός που γελά σα μικρό παιδί
μες στα σπάργανα της νύχτας
που μιλά στη σιωπή και κρεμά αστερίες
στα παρτέρια
που κρατάει του πικραμύγδαλου τη γεύση
στο λυκόφως της ζωής σου.

Επί

Στο χάσμα του χρόνου
η απύθμενη αγκαλιά
των περασμένων αιώνων
σε περιμένει
Ροή που στέλνεις
παίξε τη θεία μουσική
Ροή που στέλνεις.

Νυχτερινός ήλιος

Έσβησε το φεγγάρι 
σε πέρασμα μυστικό
στην άκρη του βράχου 
και το φως εκ φωτός
ταξίδεψε σε μια στιγμή
όλο το Γαλαξία. 

Ονείρεμα

Άγγιξε ο Μορφέας την κούνια του σύμπαντος
και οι άγγελοι κλείσαν τα φτερά τους
φίλησε γλυκά το μάγουλο του βρέφους 
στην αγκαλιά της σιωπής
και τα σπουργίτια δίχως πίκρα
στο πρόσωπο θυμήθηκαν
μπήκε σε περβάζι η μανόλια και ονειρεύτηκε
τη θάλασσα
βούτηξε ένα αστέρι στο νεφέλωμα του Ωρίωνα
γιατί ήθελε να ανήκει εκεί
και εσύ πήρες του γιασεμιού την όψη.

Εκτροπία

Oι σημύδες άνθισαν μες στην αθωότητα
και νιόβγαλτα σημάδια 
στο θέρος του ψύχους
φανέρωσαν τον ερχομό της άνοιξης
και συ πριν ακόμα ωριμάσει 
το φρούτο το ντροπαλό
τραβάς στο σκοτάδι του Άδη
χωρίς πανοπλία 
πολεμιστές σπαρτοί
μυριάδες κομμάτια του ίδιου  εαυτού σου
στη μάχη που δεν έχει τη Νίκη προστάτιδα
Ο Φανοστάτης του κόσμου 
έχασε την ισορροπία του
και  τα τέρατα φανερώθηκαν 
μα συ τώρα υψώνεσαι 
πορφυρογέννητος
με πυρσούς που αναδύονται 
από μήτρα χιλιόχαρη
Το αθάνατο φως
εξάγνισε της ψυχής σου τον ερχομό
φωτοδότη πολύσχημε
παράλληλε συνταξιδιώτη.

Φωτόνια

Αρχέγονα φωτόνια
πλημμύρισαν 
τον έναστρο ουρανό
με συγκλονίζουν
φωτοτυπώ διαφάνειες
με ουράνιες αναμνήσεις.

Το τέλος του ήλιου

Aιώνιος ήλιος 
στα παγωμένα σου χείλη
ξεψύχησε
και αφάνισε την κοσμική αφέλεια
από το μέτωπο σου. 

Ταξίδι

Το κεχριμπάρι του ήλιου
πλημμύρισε τους στείρους βράχους
και η ψυχή ταξίδεψε σε μέρη μακρινά
διψούσε μα δε θέλησε να πιει νερό
ο αναβάτης ξεπέζεψε για μια στιγμή 
να αφουγκραστεί την Ηχώ της νοσταλγίας
μαρμαρυγή από κρύσταλλο και ήλεκτρο
και το χαμένο κομμάτι τ'ονείρου 
τον κάλεσε να ξαποστάσει
σε αμμουδιά που άστραφτε 
απ΄τα πούπουλα των αγγέλων 
και στάχυα με ολόχρυσα κεφάλια
που σκύβαν ευλαβικά
να προσκυνήσουν τους ναούς τ'ουρανού.

Μνημοσύνη

Μπρος στον ανοιχτό ορίζοντα
μουλιάζουν τα φύκια της Μνημοσύνης
κι η αρμονική των αφανών αστέρων
ξεχύνεται στον άπειρο αιθέρα.
      

Περιπλάνηση

Αέναος κύκλος
κίνηση ατελής στο δρόμο του γυρισμού
Το φεγγάρι ξέβαψε χρώματα
την ώρα του φθινόπωρου
Κάποιος γλάρος άνοιξε τα φτερά του
με προορισμό τον ορίζοντα
κι κόρη του Μίνωα
ξετύλιξε το μύθο της περιπλάνησης της.
            

Αστρα

Όσο μακρινές είναι οι λεπτές  
γραμμές του ορίζοντα
τόσο οι στρόβιλοι
του σύμπαντος
ανακυκλώνουν τη ζωή
γεννώντας άστρα.
                  

Ορφέας

Μυρωμένα τα λόγια
κάτω από τους κήπους
με τα γιασεμιά
Το χλωμό σου μονόγραμμα
σ'αρκτικό ουρανό στεφανώνεται
και γεννιέσαι αστερισμός
γητευτής των ψυχών
που απ'αγάπη μαδούν
τη σεπτή ημισέληνο
Ευδαιμονία
Φοβισμένο το αύριο
στα φλασκιά των πουλιών
στης αλμύρας τα πάθη
ολομόναχα βότσαλα
ψιθυρίζουν
στη γλαυκή αμμουδιά
ποιος είναι που πάει
ο Ορφέας στον Άδη.
      

Μυστική απουσία

Oλόγιομο φεγγάρι 

μυστική απουσία

ολόχρυσο στάχυ

ολομόναχο

ο δρόμος για τα Ορφικά

μυστήρια με τα μάτια

κλειστά και τα χείλη

στην έκσταση

του ονείρου το ξόδεμα ζει

με τη νύμφη 

που αρώματα φόρεσε

Ολόγιομο φεγγάρι

πανκράτητο

του ναού σου στέμμα

οι ψευδαισθήσεις

λόγια χιλιομιλημένα

μάτια που χάνονται στα πέλαγα                                                             

για χαμένα ονείρατα          

στου μυαλού σου 

το πέραμα                                                                

                                                            

Ολόγιομο φεγγάρι         

τρυφερό αντάμωμα       

στου ήλιου τα λημέρια    

για μια στιγμή μονάχα                                             

κι που ο χρόνος χάνεται    

στου ουρανού το ξεμπρόστιασμα              

δίχως ενοχή καμία

το σπουργίτη ξεψύχησε

απ΄την τόση λαγνεία.                                    

       
                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

                                                                  

Εκ φωτός

Εκστατικό τίναγμα

της ψυχής σου τ' όραμα
καθώς αποχωρίζεσαι
τη δυαδική σου φύση
και ταξιδιώτης γίνεσαι
των αστεριών
στα μέρη τα πρωτόγνωρα
και στα λημέρια
του φωτός.

Ο μύθος

Αρχέγονο  σούρουπο
κι οι  λέξεις ανεμίζουν
σηκώνοντας παντιέρα
με αστρολάβο τ'όνειρο
το νόμο της δυαδικότητας
Η ροή του ποταμού έχει αλλάξει
πνοή ανέμου απ'άλλα φεγγάρια
τα μάτια βαθιά και σκούρα
Οι θύμησες τα σκονισμένα ιδεογράμματα
η  προσμονή στο δρόμο των αστεριών
ο μύθος της ενσάρκωσης
πέραν του καλού και του κακού    
   

Η λήθη

 

Μάδησε το πυρωμένο στέμμα του Ήλιου
και χύθηκαν τ'αστέρια
στην ποδιά της υπόσχεσης
λευκή σαν τα χέρια
που κράτησαν το κρίνο της λήθης
κι από την προσευχή σου
κάτασπρα σύννεφα γεννήθηκαν
και σύραν τ'ουρανού το σεντόνι
πάνω στα τρίηχα του στεναγμού σου
πέταξαν αγριοπερίστερα.
    

Ροή

Η ροή του ποταμού έχει αλλάξει
και'συ ντυμένη  νύμφη
προσφέρεις χοές στους θεούς
στη λίμνη με την κλαίουσα ιτιά
και στεφάνι στα μαλλιά φορείς
με βασιλικό
για να ξορκίσεις το κακό
που πρώτη μάντεψες
Ομως η νύχτα είναι μακρινή
και το φεγγάρι φωτεινός οδηγός σου
πυξίδα του ναού σου
με την πρωινή δροσιά
αποζητάς το φιλί του υάκινθου
Σα δροσοσταλίδα σε καλωσορίζει
η μέρα η καινούργια
και θα λουστείς μ'αθάνατο νερό
κάποια μέρα
που ο ουρανός δε θα'χει σύννεφα
μόνο καθρέφτες με είδωλα ανάστροφα
καθώς ξυπόλυτη ακροπερπατάς
Ολοι οι πλανήτες σε καλωσορίζουν
γυρίζοντας ανάποδα
κα΄'συ θα παίζεις πρόθυμα
με τα ουράνια σώματα
σε ελικοειδή περιστροφή
πάνω σε εναν κομήτη αστραπόμορφο
με τη μοναδικότητα κανόνα
που αργά έμαθες
Ετσι κι αλλιώς ο κόσμος γύρισε ανάποδα
κι εσύ μένεις πάντα εκεί
με τα γόνατα βρεμένα
και το μικρό αστερία στεφάνι
άστρο του θαλάσιου ουρανού
να αχνοφέγγει στο ηλιοβασίλεμα
σαν αναδυομένη ταξιδεύεις
με φυσαλίδα του βυθού
που αφήνει το φουστάνι της
σα λογισμός
σαν αύρα
Όμοια με κομήτη που έρχεται και φεύγει.
  

Απ'το Όλον

Θέλω να σε δω

θρυμμάτισε

τη μαρμάρινη στολή σου

Το μέσα έξω

θέλω να σε δω

κομμάτιασε

την πρωτογενή σαρκα σου

Το μέσα έξω

θέλω να σε δω

πέτα στο φως

κοίτα

σε λίγο ο ουρανός

θα γεμίσει

ανεμόπτερα.

Τρίηχα

.

Μάδησε το πυρωμένο στέμμα του ήλιου

και χύθηκαν τ'αστερια

στην ποδιά της υπόσχεσης

λευκή σαν τα χέρια που κράτησαν

το κρίνο της λήθης

κι απο την προσευχή σου

κάτασπρα σύννεφα γεννήθηκαν

που σύραν τ'ουρανού το σεντόνι

πάνω στα τρίηχα του στεναγμού σου

πέταξαν αγριοπερίστερα.
          

Έρωτας

Κοίταξε με στην

κοτσίδα σου

άπλωσε όνειρα

άλικα

στο χέρι σου άγνωστες

λέξεις

στα μάτια σου

Έρωτα

Freedom

Το ανεκπλήρωτο πέταγμα του ερωδιού ζητώ

στην έκταση των χεριών σου

ψάχνω σμήγματα φωτός

την άκρη του ουρανού σου θέλω

για να κερδίσω την ελευθερία.
                             

Αφιέρωσε μου εναν Αστερία
ποτισμένο με αχνό φως
πάνω σε γυαλιστερό βότσαλο
σε μια νοητή γραμμή του απείρου
καθώς το χέρι μου κρατάς όρισε...
το πρώτο δευτερόλεπτο του σύμπαντος
γέννησε το παρελθόν σου
μες στη χαώδη πολυτέλεια
του Γαλαξία μίλα μου γι'αγάπη.