Oλόγιομο φεγγάρι
μυστική απουσία
ολόχρυσο στάχυ
ολομόναχο
ο δρόμος για τα Ορφικά
μυστήρια με τα μάτια
κλειστά και τα χείλη
στην έκσταση
του ονείρου το ξόδεμα ζει
με τη νύμφη
που αρώματα φόρεσε
Ολόγιομο φεγγάρι
πανκράτητο
του ναού σου στέμμα
οι ψευδαισθήσεις
λόγια χιλιομιλημένα
μάτια που χάνονται στα πέλαγα
για χαμένα ονείρατα
στου μυαλού σου
το πέραμα
Ολόγιομο φεγγάρι
τρυφερό αντάμωμα
στου ήλιου τα λημέρια
για μια στιγμή μονάχα
κι που ο χρόνος χάνεται
στου ουρανού το ξεμπρόστιασμα
δίχως ενοχή καμία
το σπουργίτη ξεψύχησε
απ΄την τόση λαγνεία.
